Geboren in Zagreb, hoofdstad van het gedeelte van ex-Joegoslavië dat tegenwoordig Kroatië heet en opgegroeid in het onooglijke dorpje Ivaniç-Grad, werd deze kerel al snel een schoolvoorbeeld van de reizende wereldburger: zoals zovelen uit het door oorlog verscheurde land, ging hij op weg om vrijuit zijn muzikale zelf te kunnen zijn -hij had op zijn zeventiende de gitaar en de muziek ontdekt- en hij belandde achtereenvolgens in Amsterdam, Berlijn en Parijs, waar hij telkens aan de kost kwam door op straat te spelen en allerhande horeca-jobs te doen. Tegenwoordig woont hij in Vitry-sur-Seine en nu hij in zijn mid-forties is, komt hij aanzetten met zijn inmiddels achtste plaat, waarop hij, met begeleiding van een heus internationaal orkest -de leden komen uit Portugal, Frankrijk, Nederland, Iran, Servië en Bosnië, een dozijn songs serveert, die, zoals hijzelf, een mix zijn van rock, pop, Sevdah en allerhande Oost-Europese en Balkan stijlen.

Op één nummer na -een knap gearrangeerde versie van Nina Simone’s “Don’t Let Me Be Misunderstood”- is het allemaal eigen werk en van een drietal songs krijg je, bij wijze van bonus, nog een andere versie mee. Zo staat de titelsong van de plaat als opener in een “brass-versie” op de plaat, terwijl de “gitaar-versie” de gebeurtenissen mag afronden. Hetzelfde procédé wordt toegepast op “Voyage Continues”, terwijl “Million Ways” een Engelse en een Kroatische versie meekrijgt.

Uit meervoudige beluistering van deze plaat onthoud ik een rijpe muzikant, die meerdere genres de baas kan en die een heel goeie gitarist geworden is -typerend voor straatmuzikanten-, met, wat de gitaar betreft, een duidelijke voorkeur voor de aanpak van Carlos Santana, zoals bij voorbeeld blijkt uit “If You Want To Love Me” of “Rebirth’. Nochtans demonstreert Branko op andere momenten -ik verwijs graag naar het al vermelde “Million Ways”- dat hij veel meer is dan een gitarist-die-graag-Santana-hoort.

“Skakavac”, wat “sprinkhaan” betekent, was tien jaar geleden al de titelsong van de plaat die hij toen uitbracht en het werd ook de naam van het ensemble waarmee hij vooral in Nederland aan de bak kwam. In dat nummer verenigt hij zijn rockkant met zijn Balkan-opvoeding. “Rain Drops” zouden we hier bij ons onder het etiket “kleinkunst” klasseren en de twee korte instrumentale afsluiters, “Solitude” en “Flâneur” barsten van de weemoed en lijken me geweldige filmmuziek.

En dan is het dus tijd voor de al vermelde bonusversies en die zijn alle drie meer dan de moeite waard. Ze brengen de speelduur van de plaat ruim boven het uur en ik mocht bij herhaling ondervinden dat dat door de medebewoners van Huize H. absoluut niet erg gevonden werd.

Conclusie: we hebben hier de kans kennis te maken met een door de wol geverfde muzikant, die intussen ook een gerijpte songschrijver geworden is en die de verschillende stijlen, die hij in zich draagt tot een veeleer indrukwekkend niveau weet te beheersen. In de categorie “ontdekkingen van de maand” komt deze helemaal bovenaan te staan en wat nog beter is: de CD doet mij er naar verlengen deze man, mits de juiste omkadering, live aan het werk te kunnen zien.

(Dani Heyvaert)